Nie ukłonił się.
Cios buławą przestawił mu co najmniej dwa kręgi, więc nie było jak się zgiąć.
Oparł się ciężko na pice, gnąc minimalnie jedno z kolan.
Niech to szlag, w takim stanie przed matką.. przełknął całą dumę i uniósł na nią spojrzenie.
Nie dało się nie. Wyglądała.. zabójczo z tym swoim uśmiechem. Wyglądała tak, jakby miała ochotę zatańczyć na truchłach swych wrogów.
I nie, że mu to specjalnie przeszkadzało. Co miał zrobić, zostało zrobione.

Reszta schodziła się wolno. Połowa z nich ranna i zadowolona, a druga tylko zadowolona.
Dom Baenre znów ożył.
I nie widziło mu się, że miałoby się to zmienić w najbliższej przyszłości.

Od ciszy się zaczęło i na ciszy skończyć miało.
Jednak do końca była jeszcze daleka droga, a wyjątkowo nie będzie należała do tych, które przechodzi się w milczeniu.
Każdy z nich to wiedział. Każdy. Młodzi, starsi. Weterani i Junaki.
Wypracowali w sobie sztukę łgania tak wysoko, że mózg się mógł zlasować.. choć teraz nikt nie potrafił w sobie odnaleźć kłamstwa które skreślało strach który czuli.
Autentyczny strach. Niekiedy przerażenie.

Popatrzył swobodnie ze swego jaszczura po maszerujących szeregach i raz jeszcze posmakował ową niesmaczną myśl.
Strach. Taak, to nie ujma w tym przypadku.
To honor. I chwała.. o ile przetrwają wystarczająco długo, by posmakować jej jakże ulotny smak.
Maszerowali dalej i dalej, prosto poprzez miasto.
Strach przed zgubą własnego domu i Matki.
To lepiej brzmiało. I nie było kłamstwem.
Było realium. Jeszcze ulotnym, jeszcze samą myślą. Jeszcze.

- Twoje rozkazy? - Pytanie padło dopiero po masowym ustawieniu się.
Nie było sensu przesyłać posłańców do podgrup uderzeniowych, więc stali w równych szeregach.
Stali. A przed nimi stał pałac. Rzekomo cichy i wyludniony.. wiedzieli, że gdy tylko ruszą, posypie się masa zatrutych bełtów, pocisków i innego zabójczego tałatajstwa, nie wspominając o samych magach i kapłankach.
Jednak to nie owy fakt był zmartwieniem.
Zmartwieniem było, że rana coraz bardziej deprawowała jego ciało.
Obiecał sobie, że nie okaże słabości i nie miał zamiaru. Nie dał sobie nawet wydobyć jadu węży z ciała.
Przemógł ból i przełknął ślinę... Quenthel doskonale wiedziała, że zadając mu cios, sama też go zaleczy, bo syn w innym wypadku tego nie uczyni.
Jeśli coś miało pójść nie tak, to tylko z jej woli. Reszty był pewny.
Ta kurwa z drugiego rodu pozna smak cierpienia jeszcze dziś. I sama Lolth poczuje dreszcze gdy dorwie tą małą..
- Panie?
Znów się zamyślił.
Zaklął pod nosem i spojrzał w oczy jednego ze swych najstarszych dowódców. To z nim ukończył szkołę miecza i akurat do niego miał szczątkowe zaufanie.
- Rozkazy? Tylko jeden. - Oboje go znali.
Bo nie było sensu wydawać innych, niż ta jedna jedyna komenda. Mieli tam wejść, sforsować wrota i zmasakrować wszystkich. WSZYSTKICH.
I tak też się na Pająka stanie!

Miecz wyjął nieśpiesznie, drugą rękę przykładając do dalej broczącej krwią rany. Splunął czarną krwią i wyszedł przed cichy szereg.
Akurat tak, że już spokojnie mogły go sięgnąć bełty wroga.. nie zrobiły tego jednak.
Aż dziw, on sam by strzelał gdyby od tego miało zależeć przetrwanie. Ale no tak, mieli ten swój honor.
Do rzyci z nim..
Miecz świsnął w powietrzu gdy go uniósł.
Wszystko po prostu zamarło. Zamarło w oczekiwaniu na może jego ostatnią komendę.
A gdy zapadła, Miasto Pająka raz jeszcze przypomniało sobie o braku ciszy.
Z tysiąca gardeł wydobył się ryk tak głośny, jakby samo sklepienie chciał powali.
- Rąbać kuuuuurwich synów! - Krzyknął, zapominając totalnie o dowódczym takcie.
Oderwał rękę od tej pieprzonej rany i wyrwał sztandar swego domu od jakiegoś chłystka.. a potem miecz opadł.
I zaczęło się.
Tossun, Pierwsze Ostrze dał rozkaz do frontalnego szturmu.

Na raz posypało się strzał, bełtów i włóczni. Zewsząd rozległy się skowyty gdy oba szeregi się zwarły, po dotarciu na plac Del' Armgo.
Zaczęło się.. zapach krwi i spaczonej magii.

- Jestem ostrzem w ciemności i zgubą twych wrogów. - Wycharczał tylko, starając się zachować opanowanie na twarzy.
Nie ugnie się.
Nie wykaże słabości i nie pozwoli sobie na jęk przy tej dziwce. Nie teraz. Najlepiej nigdy.
Pierwsze Ostrze uniosło się z ziemi, znów klęcząc na jednym kolanie.
Nigdy nie zapomni jej nauk dotyczących braku ukazywania słabości. A.. a była wyjątkowo "utalentowanym" nauczycielem.
Strużka krwi która pociekła z kącika jego ust, chyżo znikła za kołnierzem pancerza i szatą.
Przełknął cicho ślinę i tym razem nie wbił spojrzenia w bat matki.
To w oczy Matki Del' Armago spojrzał. W tym ostatecznym geście pogardy i uzasadnionej groźbie.

Była niczym.
Urodziła się słaba i tak też zdechnie.
Niemal nie powstrzymał uśmieszku zadowolenia, wiedząc, że matka świetnie wie co teraz sobie myśli.
A niech sobie wie. To dla niej potoczył grę w ten, a nie inny sposób.
I nie ważne jak go umęczy, musiała docenić owy fakt.
A jak nie.. to wolał nawet nie myśleć.

Długo ważył słowa nim raczył je wypowiedzieć.
Przy Quenthel, nie kryłby się za taktem i edyktem kultury i całej tej sieci szyderstw.
Kłamstwa, kłamstwa i kłamstwa..
Powstrzymał grymas na twarzy i spojrzał na bat matki, by nie patrzeć w same oczy.
Było to niewiarygodnym nietaktem przy osobach postronnych, tak jak ta kipiąca furią suka. Oczywiście nie powiedział tego na głos.
Powiedział coś innego, co było jedynie w ładne brzmienie ubrane.
- Polegli. - Powiedział i urwał, zastanawiając się co dalej. W końcu nie chciał jej dawać powodu do wyciągania z niego informacji. A wiedział, że wręcz uwielbiała to.
Więc gdy przemówił ponownie, postanowił do reszty pogrążyć i siebie i Del' Armago.
Jakim kosztem? Ano takim, że jeśli go nie zabije za bezczelność na miejscu, to druga z Matek zostanie upodlona do samiutkiego końca, a on, Tossun Baenre doprowadzi do ostatniej formy upadku tych naiwniaków.
- Polegli. Sami się przy tym prosząc o klęskę. Nie będę wnikał w tą godną pogardy i politowania masakrę, którą im urządzili naziemcy. Moje polecenia zostały zignorowane, plan ataku zignorowany i wreszcie to, że mieliśmy działać razem. Nie dość, że uderzyli pierwsi ginąc masowo, to obrazili mnie i mą pozycję. Dziwuję się, że nie ściąłem tego chłystka który dowodził tą... armią. - Chciał powiedzieć co innego, ale ugryzł się w język.

Nikt nie był na tyle głupi, by czekać z klęknięciem na nadejście Matek przełożonych.
I z domu Baenre i z Del' Armago. W końcu cała kampania była prowadzona pod "wspólnym" sztandarem.
Co.. co dość rzadko się zdarzało. Pozostałe domy musiały mieć niezły ubaw i okazję do zakładów.
Zawsze tak robiono, że testowano cierpliwość obu armii. Z reguły kończyło się to wspólną masakrą, wzajemną rzezią i ogólną satysfakcją innych domów.
Im więcej padało zbrojnych zastępów wroga, tym większa była szansa na wygranie odwiecznych waśni w samym Mieście Pająka.
I tym razem musiało być tak samo. Nic odkrywczego.
Tossun wraz z tym junakiem z Del' Armago uklęknęli jako pierwsi.
To oni prowadzili zastępy i to oni odpowiadali za swych podkomendnych, którzy też w tym samym momencie co ich przełożeni uklękli.
Głowy nisko, ręce przy sobie i bogowie brońcie przed zbyteczną ostentacją.
Gest uległości. Ni mniej ni więcej.
Przy każdej okazji im udowadniano, że nie różnią się niczym od robaków, prócz przydatności w łóżku i na froncie. To wszystko.
Zwykli siepacze stali. Nieruchomo i dumnie, uwydatniając zgranie jednostki.
Osobiście tracił tych idiotów, co przynosili mu ujmę czy dyshonor.

Zaczęło się.
Gdy weszli na plac przed pałacem Baenre, zdawał się całkiem wyludniony. Pusty, piękny i cichy.
Zmieniło się to błyskawicznie.
Z obu stron zabudowań jęli się wolno i nieśpiesznie wysypywać inni zbrojni.
Elitarne oddziały stacjonujące tylko w pałacu. Na każde wezwanie w razie ataku innego, zbyt śmiałego rodu.
Im nie robiły różnicy z kim walczą. Czy przeciwko swoim, zbuntowanym braciom z tego samego domu, czy z kimkolwiek innym.
Po prostu byli. Na każde wezwanie. Jedno skinienie i gotowi pokroić każdego.
Wiedział.
On, Tossun, sam wiele lat był jednym ze strażników pałacowych. Musiał udowodnić, że jest godzien noszenia Pierwszego Ostrza domu i miana dowódcy armii swej matki.
Gdy straż ustawiła się w dwóch nienagannych szykach, tworząc przy tym kolumnę po środku, na tarasie pałacu pojawiły się pierwsze persony z tak zwanej "elity społecznej".
Parę wysoko postawionych kapłanek z córkami, kilku magów i inni. I jak wiadomo, na samym końcu dwie matki przełożone.
Baenre i Del' Armago. Obojętne, dumne i wyrażające pogardę każdą cząsteczką swego ciała.
Jedne z kilku najpotężniejszych osobistości w całym Mieście Pająka.
Szły w ciszy. Szły i szły. Zatrzymały się dopiero przed klęczącymi.
Tossun nie drgnął nawet, nie ważył się unieść spojrzenia. Zastygł.
Oczywiście nie tracił swej pewności i dumy w pozycji. To tylko pokazówka, tylko tradycja.
Nie spojrzał na swoją matkę. Nawet gdy zagórowała nad swym pierworodnym.
Tym, co bezczelnie ośmielił się sponiewierać honor sojusznika na froncie i ośmieszyć tą kurwę z Del' Armago.

Forggoten Realms
Podmrok - Menzoberranzan

Wkroczyli w ciemność.
W ciszę i mrok.
Prosto w ziemi okowy, do domu i głębin.
Jeno smutny blask Luny przyświecał kroków ich echo.
Lecz nie zrobił nic, nic by zatrzymać obmierzły pochód.
Szli z mroku w mrok.
Szli, pozostawiwszy ogień tańczący chyżo w ciszy i blasku księżyca.
***
**
*

- Matka przełożona nie będzie zadowolona.
Mruknęła jedna z dwóch postaci, maszerujących na czele kolumny.
Druga wzruszyła ramionami, nawet nie zaszczycając go spojrzeniem. Bo po co. Był robakiem, nie wartym splunięcia.
Dziwował się, że to on maszerował u jego boku.
On, junak z pozycją.
Najchętniej to wyciąłby mu język za arogancję, ale przełożona domu Del' Armago.. nie byłaby zachwycona.
Ta Stara dziwka od lat starała się wyrwać spod cienia JEGO rodu. A jako, że nie szło jej najlepiej, korzystała z każdej sposobności, by to Jej siepacze
kroczyli ramię w ramię z jego ludźmi.
Na to mógł jeszcze pozwalać. Przeca zawsze przyda się jakieś marne mięso armatnie, co pcha się na przód w blasku własnego egoizmu.
Przeciwko egoizmowi też nie miał nic przeciwko.
Był przeciwny rozkazom jakie dostali przed wymarszem.

"- Usłysz moje słowa, Tossun. I radzę ci zapamiętać, bo odczujesz moje niezadowolenie.
 - Oczywiście, Matko Przełożona.
 Kobieta siedząca na podwyższonym tronie milczała dobrą chwilę nim znów podjęła wątek.
 - Del' Armago chcą podziału w chwale. Rozumiesz co to znaczy?
 Rozumiał. I wcale, ale to wcale nie spodobały mu się jej słowa.
 - Ilu?
 - Niecała setka. Junaki, dopiero Melee-Magthere ukończyli. Ich dom zażądał Przywileju kroku wstecz.
 Samiec zwany Tossunem przekrzywił dziwnie głowę, mrużąc oczy.
 Z reguły, to nie stosował się do przywilejów i praw. Jego pozycja pozwalała mu na patrzenie w oczy każdej samicy w mieście,
 a i swobodną mowę z Matką swego domu. Jego imię znanym było we wszystkich rodach, jak i tytuł Pierwszego Ostrza w armii najsilniejszego 
 domu w całym mieście. To dawało spore pole do popisu...
 Jednak nie na tyle, by zignorować Prawo Kroku wstecz.
 Wyjątkowo kolidowało z jego metodami działania, szczególnie, że nakazywało na wykazanie się sojusznikom w boju, co stali jedną pozycję w hierarchii za nimi.
 Del' Armago, drugi co do siły dom w Menzoberranzan. I wrzód na rzyci, starający się za wszelką cenę zniszczyć silniejszych Baenre.
 I jeszcze teraz ta ujma, ten rozkaz oddania całej chwały z nadchodzącej bitwy tym słabszym...
 Nieee. On, Tossun Baenre wiedział już przed wymarszem, że pierwiej da się rzucić pająkom, niż jakaś banda młodzików zgarnie łupy i glorię jego wojowników."

I tak też się stało, Pomyślał, dalej spoglądając przed siebie.
Połowa z tych młodych ścierw padła pod ciosami mieczy naziemców, a jego ludzie wyrżnęli resztę.
Reasumując.. zdobył paru marnych niewolników, stracił tych, co straceni być nie mieli i wracał w paszczę pająka.
Mimo wszystko był zadowolony.
- Taak. Matka przełożona z pewnością nie będzie zadowolona.
Przyznał, krzywiąc się w brzydkim uśmiechu i poklepał po ramieniu idącego obok.
Szli dalej.
Okuci w stal, w kolczugi i ostrza.
W hełmy i sztandary.
Szli w ciszy.
Bez najmniejszego szmeru, bez dźwięków pancerza.
Prosto w serce Podmroku.

 

"Pomyliłeś chyba zlecenie"



Zanim zaczniesz zapoznaj się z wymogami. Jeśliś gotów do dostosowania się, zapraszam do wspólnego wątku.
- Postać ma być gotowa na śmierć: Brehen, Czarodziejka, dwie postacie dowolne
- Fabuła na jedno cięcie, bez większej całości
- Znajomość języka i realiów
- W miarę długie odpisy
- Max do 4 postaci


***
**
*

***Szlak.
Gdzieś między Cleves, a Mariborem.
~ Temeria.

***
**
*

- Zdejmij no kaptur. Ino chyżo!
Powodów dla których tego nie zrobił było kilka.
Raz, że wiatr i deszcz smagał po pyskach niemiłosiernie, dwa, że wolał nie ryzykować i trzy: Nie spodobał mu się głos obcego.
Psia jucha, jak zwykle podróż nie mogła być spokojna. Ciekawe co tym razem.
Bandyci, patrol, żołdacy czy pieprzona rewizja?
Westchnął gniewnie pod nosem. Zgarbiony mężczyzna, na potężnym rumaku bojowym, ciasno owinięty płaszczem i kapturem, zerknął w stronę stojącego mu na drodze.
Na pierwszy rzut oka, to nie wyłapał niczego ciekawego.
Typ wysoki, również owinięty płaszczem i również zakryty kapturem. To raczej nic dziwnego w taką pogodę.
Bardziej głos go zaskoczył, wysoki, nieprzyjemny i taki cholernie metaliczny. To właśnie on sprawił, że go nie stratował. A zrobiłby to, bo obcy stał dosłownie na środku mostku, przez który chciał przejechać dalej.
- Mam się powtórzyć? A możeś nie dosłyszał, hm? To powtórzę, zdejmij kaptur.
Jeździec otaksował go posępnym spojrzeniem i w końcu sam spytał. Cicho i nieśpiesznie, ważąc słowa.
- Nie bardzo rozumiem. To szlak państwowy. Jeśli to nie napad, to usuń mi się z drogi. Albo mój wierzchowiec to zrobi.
Zagradzający drogę mężczyzna zarechotał dziwnie i zrobił dwa kroki w stronę konnego. Popatrzył po nim spod kaptura, potarł dłońmi o siebie i mruknął coś.
A potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Koń stanął początkowo dęba, jednak dziwna siła uderzenia go zwaliła z kopyt, nie mówiąc o jego jeźdźcu.
Ten to w ogóle zleciał na łeb i szyję, ładne kilka metrów w tył. Pchnięty czystą mocą, zarył o ziemię i przejechał niezły kawałek w błocie.
Gdy się podnosił, już bez kaptura na głowie, "strażnik mostu" zagórował nad nim.
- Żeście wszyscy tacy kurwa durni. A potem się dziwują, że po radykalne metody trzeba sięgać.
Jeździec zdążył puścić pod nosem piękną wiązankę przekleństw, bo wiedział już doskonale kim owa postać jest.
Na potwierdzenie domysłu, postać zrzuciła z siebie płaszcz jednym ruchem, górując nad nim.
- Nie ważne, ważne, że cię dorwałem, Wilczku. I pomyśleć, że dla takiego tępaka przejechałem pół północy. - Warknął Wiedźmin.
Tak, to właśnie Wiedźmin poczęstował Aardem konnego. Gorzej, że jak na złość znał tą twarz.
I była ona ostatnią, jaką by chciał teraz napotkać. A jednak.
Szybko wstał na nogi, rzucając mu dziwne spojrzenie. Stał tam taki, niemal upiorny.
Wysoki, całkiem umięśniony i gibki z samego wyglądu. Z tym swoim mieczyskiem przewieszonym przez plecy.
Brehen.
Wiedźmin Brehen, Kot z Iello.
Wyjątkowy kawał skurwysyna.
- I co tak wytrzeszczasz oczka, hm? Nie spodziewałabyś się, co? Ha! Za mało percepcji. Odkąd ujrzałem list gończy za tobą w Rivii, obiecałem sobie, że cię tam zawlokę. Cena jest kijowa, przeca to grosze za twój pysk. Prawie nic nie warte. Wiesz czego to zrobię? Taaak, wiesz doskonale. Pamiętasz ostatnią robotę? Pomyliłeś chyba zlecenie, to była MOJA robota i MOJA nagroda. A teraz zdechniesz. I jeszcze zgarnę za to grosze na jakąś dziwkę. To uczciwa wymiana, nie?
Wyjątkowo wygadany jak na Mutanta.
Jeździec westchnął i również zrzucił z siebie płaszcz. Miał przesrane. I to tutaj, tak blisko celu wpaść po uszy. Dżuma i syfilis.
Że akurat to on się trafić musiał...
- Oooo... groźna minka? - Dorzucił Kot, wyraźnie przy tym rozbawiony.
- Taa, tak dla zasady, nie? Przecież nie pójdę pod brzytwę z uśmiechem. A teraz zawrzyj swój zmutowany pysk i łap za miecz. Ino już, inaczej nie pójdę. I szczam z wysokiego dęba na twoje znaki, tymi wiele nie osiągniesz.
Wiedźmin zmrużył oczy i zrobił krok w jego stronę.
- Sam tego chciałeś, Fenrisie.
- Tak. Łap za miecz, Brehen. I przestań pierdolić, mam dość stania na deszczu.
Rozległ się syk, a w dłoniach Mutanta istotnie błysnęła stal. Co za dobrze nie wróżyło.
- I pomyśleć, że takie ścierwo jak Ty, człeczyno, ponoć zabiło w pojedynku wiedźmina. Zaraz zobaczymy. Obaczymy czyś wart zachodu i tych groszy, co wyznaczyli za twoją łepetynkę.
- Ano. Zobaczymy. - Kolejny zgrzyt. Teraz to w rękach Fenrisa wylądował miecz. Momentalnie sprawdził jak leży w skórzanej rękawicy i wbił spokojne spojrzenie w Wiedźmina.
Psia mać, gorzej wpaść chyba nie mógł naprawdę.
To byłoby chyba na tyle w temacie. Widać, że Wiedźmin nie miał już nic do gadania. Upewnił się, gdy zaczął iść w jego stronę, z tym błyskiem w oczach zmienionych po mutacji.
Fenris zaklął i złapał pewniej miecz, zapierając się na piętach. Jak przetrwa pierwszy cios, może będzie szansa na przeżycie...
- Panowie, no bez takich.
Obaj stanęli jak wryci, obracając się szybko w stronę z której dobiegł kobiecy głos.
Kolejny. No, kolejna. Też w płaszczyku i kapturku na głowie. I bez żenady zmierzała w ich stronę.
- Oczom nie wierzę. Kot z Iello, zlecenie za głowę w Kaedwen i Fenris Haschwald, zlecenie za głowę w Rivii. A narzekałam dziś rano, że widzę dno swojej sakiewki. Albo los się do mnie uśmiechnął, albo macie wielkiego pecha, Panowie.
Wiedźmin popatrzył to po Najemniku, to po czarodziejce.
Najemnik popatrzył to po Wiedźminie, to po czarodziejce.
Czarodziejka obserwowała ich obu. Ciekawy trójkącik.
Niemal schadzka.

***
**
*

Coś w stylu lekkiego slashera, który można rozwinąć. Chętnych zapraszam
Kolejność łańcuchowa: Czarodziejka, Brehen, Fenris.

Fenris Haschwald
***
**
*

Wywodzący się z Kaedwen. Zrodzony z ludzkiej kobiety i elfa, żyje dłużej niż może się na pierwszy rzut oka wydawać.
Odkąd sięga pamięcią, jego życie i dłoń były związane z mieczem. Dołączył do oddziału najemników zaraz po jednym z wielu pogromów, gdzie dom rodzinny został spalony, a rodziciele zarżnięci na jego młodych oczach.
Zawodowy siepacz, miecz do wynajęcia i czasem nawet zabójca. Ścigany listem gończym w Rivii i Aedirn.
Niegdyś członek słynnej formacji, Rębaczy z Crinfrid. Po kilku latach wspólnych zleceń, ruszył na szlak sam. Jak zawsze.
Jednoosobowa wataha wilków. Słynny z UDOKUMENTOWANEGO pojedynku z Wiedźminem. Tak jak Bonhart, nie stronił od walk z Mutantami, choć tylko gdy byli ścigani
zleceniem.
Człowiek cięty i cwany, gardzi Czarnymi i zarazą z południa. Na swój sposób patriota.
Nim wynajmiesz go, bądź pewien, że nikt nie nasłał go właśnie na Ciebie.


- Wybitny szermierz
- Tropiciel
- Czaruś, gdy sytuacja tego wymaga. Ewentualnie wizja łóżka w towarzystwie Czarodziejki
- Najemnik