Forggoten Realms
Podmrok - Menzoberranzan

Wkroczyli w ciemność.
W ciszę i mrok.
Prosto w ziemi okowy, do domu i głębin.
Jeno smutny blask Luny przyświecał kroków ich echo.
Lecz nie zrobił nic, nic by zatrzymać obmierzły pochód.
Szli z mroku w mrok.
Szli, pozostawiwszy ogień tańczący chyżo w ciszy i blasku księżyca.
***
**
*

- Matka przełożona nie będzie zadowolona.
Mruknęła jedna z dwóch postaci, maszerujących na czele kolumny.
Druga wzruszyła ramionami, nawet nie zaszczycając go spojrzeniem. Bo po co. Był robakiem, nie wartym splunięcia.
Dziwował się, że to on maszerował u jego boku.
On, junak z pozycją.
Najchętniej to wyciąłby mu język za arogancję, ale przełożona domu Del' Armago.. nie byłaby zachwycona.
Ta Stara dziwka od lat starała się wyrwać spod cienia JEGO rodu. A jako, że nie szło jej najlepiej, korzystała z każdej sposobności, by to Jej siepacze
kroczyli ramię w ramię z jego ludźmi.
Na to mógł jeszcze pozwalać. Przeca zawsze przyda się jakieś marne mięso armatnie, co pcha się na przód w blasku własnego egoizmu.
Przeciwko egoizmowi też nie miał nic przeciwko.
Był przeciwny rozkazom jakie dostali przed wymarszem.

"- Usłysz moje słowa, Tossun. I radzę ci zapamiętać, bo odczujesz moje niezadowolenie.
 - Oczywiście, Matko Przełożona.
 Kobieta siedząca na podwyższonym tronie milczała dobrą chwilę nim znów podjęła wątek.
 - Del' Armago chcą podziału w chwale. Rozumiesz co to znaczy?
 Rozumiał. I wcale, ale to wcale nie spodobały mu się jej słowa.
 - Ilu?
 - Niecała setka. Junaki, dopiero Melee-Magthere ukończyli. Ich dom zażądał Przywileju kroku wstecz.
 Samiec zwany Tossunem przekrzywił dziwnie głowę, mrużąc oczy.
 Z reguły, to nie stosował się do przywilejów i praw. Jego pozycja pozwalała mu na patrzenie w oczy każdej samicy w mieście,
 a i swobodną mowę z Matką swego domu. Jego imię znanym było we wszystkich rodach, jak i tytuł Pierwszego Ostrza w armii najsilniejszego 
 domu w całym mieście. To dawało spore pole do popisu...
 Jednak nie na tyle, by zignorować Prawo Kroku wstecz.
 Wyjątkowo kolidowało z jego metodami działania, szczególnie, że nakazywało na wykazanie się sojusznikom w boju, co stali jedną pozycję w hierarchii za nimi.
 Del' Armago, drugi co do siły dom w Menzoberranzan. I wrzód na rzyci, starający się za wszelką cenę zniszczyć silniejszych Baenre.
 I jeszcze teraz ta ujma, ten rozkaz oddania całej chwały z nadchodzącej bitwy tym słabszym...
 Nieee. On, Tossun Baenre wiedział już przed wymarszem, że pierwiej da się rzucić pająkom, niż jakaś banda młodzików zgarnie łupy i glorię jego wojowników."

I tak też się stało, Pomyślał, dalej spoglądając przed siebie.
Połowa z tych młodych ścierw padła pod ciosami mieczy naziemców, a jego ludzie wyrżnęli resztę.
Reasumując.. zdobył paru marnych niewolników, stracił tych, co straceni być nie mieli i wracał w paszczę pająka.
Mimo wszystko był zadowolony.
- Taak. Matka przełożona z pewnością nie będzie zadowolona.
Przyznał, krzywiąc się w brzydkim uśmiechu i poklepał po ramieniu idącego obok.
Szli dalej.
Okuci w stal, w kolczugi i ostrza.
W hełmy i sztandary.
Szli w ciszy.
Bez najmniejszego szmeru, bez dźwięków pancerza.
Prosto w serce Podmroku.

 

"Pomyliłeś chyba zlecenie"



Zanim zaczniesz zapoznaj się z wymogami. Jeśliś gotów do dostosowania się, zapraszam do wspólnego wątku.
- Postać ma być gotowa na śmierć: Brehen, Czarodziejka, dwie postacie dowolne
- Fabuła na jedno cięcie, bez większej całości
- Znajomość języka i realiów
- W miarę długie odpisy
- Max do 4 postaci


***
**
*

***Szlak.
Gdzieś między Cleves, a Mariborem.
~ Temeria.

***
**
*

- Zdejmij no kaptur. Ino chyżo!
Powodów dla których tego nie zrobił było kilka.
Raz, że wiatr i deszcz smagał po pyskach niemiłosiernie, dwa, że wolał nie ryzykować i trzy: Nie spodobał mu się głos obcego.
Psia jucha, jak zwykle podróż nie mogła być spokojna. Ciekawe co tym razem.
Bandyci, patrol, żołdacy czy pieprzona rewizja?
Westchnął gniewnie pod nosem. Zgarbiony mężczyzna, na potężnym rumaku bojowym, ciasno owinięty płaszczem i kapturem, zerknął w stronę stojącego mu na drodze.
Na pierwszy rzut oka, to nie wyłapał niczego ciekawego.
Typ wysoki, również owinięty płaszczem i również zakryty kapturem. To raczej nic dziwnego w taką pogodę.
Bardziej głos go zaskoczył, wysoki, nieprzyjemny i taki cholernie metaliczny. To właśnie on sprawił, że go nie stratował. A zrobiłby to, bo obcy stał dosłownie na środku mostku, przez który chciał przejechać dalej.
- Mam się powtórzyć? A możeś nie dosłyszał, hm? To powtórzę, zdejmij kaptur.
Jeździec otaksował go posępnym spojrzeniem i w końcu sam spytał. Cicho i nieśpiesznie, ważąc słowa.
- Nie bardzo rozumiem. To szlak państwowy. Jeśli to nie napad, to usuń mi się z drogi. Albo mój wierzchowiec to zrobi.
Zagradzający drogę mężczyzna zarechotał dziwnie i zrobił dwa kroki w stronę konnego. Popatrzył po nim spod kaptura, potarł dłońmi o siebie i mruknął coś.
A potem wszystko potoczyło się błyskawicznie. Koń stanął początkowo dęba, jednak dziwna siła uderzenia go zwaliła z kopyt, nie mówiąc o jego jeźdźcu.
Ten to w ogóle zleciał na łeb i szyję, ładne kilka metrów w tył. Pchnięty czystą mocą, zarył o ziemię i przejechał niezły kawałek w błocie.
Gdy się podnosił, już bez kaptura na głowie, "strażnik mostu" zagórował nad nim.
- Żeście wszyscy tacy kurwa durni. A potem się dziwują, że po radykalne metody trzeba sięgać.
Jeździec zdążył puścić pod nosem piękną wiązankę przekleństw, bo wiedział już doskonale kim owa postać jest.
Na potwierdzenie domysłu, postać zrzuciła z siebie płaszcz jednym ruchem, górując nad nim.
- Nie ważne, ważne, że cię dorwałem, Wilczku. I pomyśleć, że dla takiego tępaka przejechałem pół północy. - Warknął Wiedźmin.
Tak, to właśnie Wiedźmin poczęstował Aardem konnego. Gorzej, że jak na złość znał tą twarz.
I była ona ostatnią, jaką by chciał teraz napotkać. A jednak.
Szybko wstał na nogi, rzucając mu dziwne spojrzenie. Stał tam taki, niemal upiorny.
Wysoki, całkiem umięśniony i gibki z samego wyglądu. Z tym swoim mieczyskiem przewieszonym przez plecy.
Brehen.
Wiedźmin Brehen, Kot z Iello.
Wyjątkowy kawał skurwysyna.
- I co tak wytrzeszczasz oczka, hm? Nie spodziewałabyś się, co? Ha! Za mało percepcji. Odkąd ujrzałem list gończy za tobą w Rivii, obiecałem sobie, że cię tam zawlokę. Cena jest kijowa, przeca to grosze za twój pysk. Prawie nic nie warte. Wiesz czego to zrobię? Taaak, wiesz doskonale. Pamiętasz ostatnią robotę? Pomyliłeś chyba zlecenie, to była MOJA robota i MOJA nagroda. A teraz zdechniesz. I jeszcze zgarnę za to grosze na jakąś dziwkę. To uczciwa wymiana, nie?
Wyjątkowo wygadany jak na Mutanta.
Jeździec westchnął i również zrzucił z siebie płaszcz. Miał przesrane. I to tutaj, tak blisko celu wpaść po uszy. Dżuma i syfilis.
Że akurat to on się trafić musiał...
- Oooo... groźna minka? - Dorzucił Kot, wyraźnie przy tym rozbawiony.
- Taa, tak dla zasady, nie? Przecież nie pójdę pod brzytwę z uśmiechem. A teraz zawrzyj swój zmutowany pysk i łap za miecz. Ino już, inaczej nie pójdę. I szczam z wysokiego dęba na twoje znaki, tymi wiele nie osiągniesz.
Wiedźmin zmrużył oczy i zrobił krok w jego stronę.
- Sam tego chciałeś, Fenrisie.
- Tak. Łap za miecz, Brehen. I przestań pierdolić, mam dość stania na deszczu.
Rozległ się syk, a w dłoniach Mutanta istotnie błysnęła stal. Co za dobrze nie wróżyło.
- I pomyśleć, że takie ścierwo jak Ty, człeczyno, ponoć zabiło w pojedynku wiedźmina. Zaraz zobaczymy. Obaczymy czyś wart zachodu i tych groszy, co wyznaczyli za twoją łepetynkę.
- Ano. Zobaczymy. - Kolejny zgrzyt. Teraz to w rękach Fenrisa wylądował miecz. Momentalnie sprawdził jak leży w skórzanej rękawicy i wbił spokojne spojrzenie w Wiedźmina.
Psia mać, gorzej wpaść chyba nie mógł naprawdę.
To byłoby chyba na tyle w temacie. Widać, że Wiedźmin nie miał już nic do gadania. Upewnił się, gdy zaczął iść w jego stronę, z tym błyskiem w oczach zmienionych po mutacji.
Fenris zaklął i złapał pewniej miecz, zapierając się na piętach. Jak przetrwa pierwszy cios, może będzie szansa na przeżycie...
- Panowie, no bez takich.
Obaj stanęli jak wryci, obracając się szybko w stronę z której dobiegł kobiecy głos.
Kolejny. No, kolejna. Też w płaszczyku i kapturku na głowie. I bez żenady zmierzała w ich stronę.
- Oczom nie wierzę. Kot z Iello, zlecenie za głowę w Kaedwen i Fenris Haschwald, zlecenie za głowę w Rivii. A narzekałam dziś rano, że widzę dno swojej sakiewki. Albo los się do mnie uśmiechnął, albo macie wielkiego pecha, Panowie.
Wiedźmin popatrzył to po Najemniku, to po czarodziejce.
Najemnik popatrzył to po Wiedźminie, to po czarodziejce.
Czarodziejka obserwowała ich obu. Ciekawy trójkącik.
Niemal schadzka.

***
**
*

Coś w stylu lekkiego slashera, który można rozwinąć. Chętnych zapraszam
Kolejność łańcuchowa: Czarodziejka, Brehen, Fenris.

Fenris Haschwald
***
**
*

Wywodzący się z Kaedwen. Zrodzony z ludzkiej kobiety i elfa, żyje dłużej niż może się na pierwszy rzut oka wydawać.
Odkąd sięga pamięcią, jego życie i dłoń były związane z mieczem. Dołączył do oddziału najemników zaraz po jednym z wielu pogromów, gdzie dom rodzinny został spalony, a rodziciele zarżnięci na jego młodych oczach.
Zawodowy siepacz, miecz do wynajęcia i czasem nawet zabójca. Ścigany listem gończym w Rivii i Aedirn.
Niegdyś członek słynnej formacji, Rębaczy z Crinfrid. Po kilku latach wspólnych zleceń, ruszył na szlak sam. Jak zawsze.
Jednoosobowa wataha wilków. Słynny z UDOKUMENTOWANEGO pojedynku z Wiedźminem. Tak jak Bonhart, nie stronił od walk z Mutantami, choć tylko gdy byli ścigani
zleceniem.
Człowiek cięty i cwany, gardzi Czarnymi i zarazą z południa. Na swój sposób patriota.
Nim wynajmiesz go, bądź pewien, że nikt nie nasłał go właśnie na Ciebie.


- Wybitny szermierz
- Tropiciel
- Czaruś, gdy sytuacja tego wymaga. Ewentualnie wizja łóżka w towarzystwie Czarodziejki
- Najemnik