Tak jak sobie życzyła pchnął mocniej i szybciej. Parł do przodu, przylegając ustami z
powrotem do jej piersi, brodawek, czasem nawet znajdując miejsca na pocałunki, na szyi.
Stęsknił się, naprawdę stęsknił się jak zbity pies. A teraz znowu odnalazł miejsce chwilowego
postoju. Chwilowej przerwy w podróży.
Jak zawsze i tak się rozejdą, znikną. Znowu w pewien sposób staną się dla siebie obcy.
Ale nie myślał o tym teraz, bardziej zajmowała go, jej wilgoć i doprowadzająca do szaleństwa ciasnota.
Mruknął cicho, a z ust wyrwał mu się jęk, gdy poczuł, że jest coraz bliżej.

-Yen....
Mruknął przeciągle, czując i widząc, że przyśpieszyła. Sam też czuł coraz większą przyjemność,
a jeszcze większa płynęła z świadomości, że Yennefer była jego i tylko jego.
Nie chciał prędko zakończyć tego aktu, więc zwyczajnie podniósł ją ponownie, po czym
położył na plecach, z powrotem znajdując miejsce między jej biodrami.
Wsunął się w nią do samego końca, czując jak mocno oplotła go dookoła. Lekki uśmiech nie schodził
z jego warg. Wsparł się na ręce i znów powrócił do rytmu pchnięć,pocałowała ją ponownie,
gdy otworzyła usta w cichym"ojejku", przeczesując ręką jej długie, czarne loki. Znowu był jej, a ona jego.

-Nie śmiałbym tylko kontemplować, lecz jak wiesz lubię patrzeć na to co piękne.
Popatrzył na jej przygryzioną wargę i po chwili znowu ją pocałował. Ręce znów zaczęły błądzić po jej ciele, przypominając sobie jego dawne linię.
Nie dał jej długo czekać, gdy spodnie zsunęły się z niego, podniósł ją bez problemów. Była lekka.
Jak dla Wiedźmina, jak piórko. I ruszył w stronę jedynego meblu, który do następnych poczynań się nadawał.
Chociaż znał zdanie Yennefer co do miejsc na kochanie się. Zaczynając od jednorożca, kończąc jakieś 100 stóp nad ziemią.
Była wielbicielką co dziwniejszych miejsc, do uprawiania miłości, natomiast mebel jakim było łóżko, Wiedźmin upatrzył sobie najbardziej i cenił go
za wszystkie możliwe strony użytkowania.
Usiadł na łóżku, dając czarnowłosej oparcie na swoich kolanach. Znowu bliskość jej ciała i ciepło mieszały w głowię i otumaniały.
A mimo, że był wiedźminem to reagował na to, podobnie jak reszta mężczyzn. W pokoju zaczynało się robić coraz goręcej.

Ręce zsunęły się na jej talię, a język nie przerywał tańca. Jedna z jego dłoni szybko powędrowała do pasów
utrzymujących miecze na plecach i rozpięła je. Pochwy z ostrzami upadły na ziemię, a Geralt znowu powrócił dłońmi
do talii czarodziejki. Byłą wręcz jego odwrotnością, on był zahartowany, jak stal, na Szlaku. Natomiast ona odwrotnie, zahartowana była
na balach, na książęcych dworach, utrzymywaniu swojej pozycji w Królestwach i na ogólnym życiu królewskim. A mimo to łączyło ich coś dziwnego, coś
czego sam Wiedźmin nie rozumiał. Ale zdecydowanie niezrozumienie, nie przeszkadzało mu w szukaniu zamka od czarnej, aksamitnej sukni Yennefer. A gdy go znalazł,
bez pardonu go rozpiął, jednym sprawnym ruchem. Drapieżny uśmiech pojawił się, na lekko podniesionych kącikach ust.

Geralt z Rivi, Biały Wilk, Rzeźnik z Blaviken.
Jak zwał tak zwał, białe włosy zawsze pozostają te same, nazwy się tylko zmieniają. Rzeźnik jest wiedźminem z Cechu Wilka i jak na wiedźmina przystało podróżuje i zabija potwory. Niestety nudno by było gdyby nie to, że przy każdej możliwej okazji wplątuje się w kolejne intrygi i walki czarodziejów, królów i szpiegów, czyli tak zwanego kolokwialnie dworu. Najgorzej jeszcze gdy na drodze stają mu teleporty...ale to już inna historia.