Zaśmiała się wesoło
-No, do małych, to ty Graak nie należysz - rzuciła wesoło w stronę drzewca i nagle przypomniała sobie opowieści matki, Graak,  tak nazywał się drzewiec z którym podrozowala zanim osiadła w Aedd Gynvael, albo był to zupełny zbieg okoliczności i więcej niż jeden wolny drzewiec nosił na imię Graak,  albo właśnie stała przed żywa legenda o której często opowiadała jej matka. Seth nadal siedział na gałęzi drzewca , jak gdyby nigdy nic oczyszczając swoje skrzydła- A więc masz na imię Graak?  To zabawne, moja matka kiedyś podrozowala z drzewcem o tym samym imieniu.
Podsumowała spokojnie, oczekując reakcji drzewca i nadal starając się przywołać Setha do porządku.

Stanęła zupełnie luźno i spoglądała na czarodziejkę, no cóż,  miejsce się zmieniało, zmieniali się ludzie.... Zamyslila sie na chwilę, aby zebrać myśli i jakoś to opowiedzieć.
- Urodziłam się w Aedd Gynvael, tam gdzie moja matka, jednak po dwóch latach, wraz z rodzicami przenieśliśmy się do novigradu, tam jednak mieszkaliśmy tylko cztery lata, do pogromu w którym zginęli moi rodzice, później zamieszkałam  w Dol Blathanna u stryja... teraz jestem tutaj - wzruszyła ramionami. Była ciekawa kogo przypominała tym obcym osobom, do kogo była tak podobna,  że ją mylono, kto podobny do niej był tak interesujący ze zwracał na siebie uwagę czarodziejki interesujący drzewca - Seth! Zejdź w końcu,  nie niepokoi się obcych.
Mruknela na Kruka.  Nigdy taki nie był, podróżował z nią od zawsze, a wcześniej z jej matką,  nigdy nie był obojętny na ich polecenia. 

-To ja powinnam o to zapytać,  ty mi się przygladasz -mruknela cicho, nad wyraz spokojnie, nie czuła wokół siebie magicznej aury, jej zapachu , powietrze nie wibrowalo, jednak wiedziała,  że kobieta jest czarodziejka,  właśnie dlatego zastanawiało ją,  dlaczego tak jej się przyglądała. Chciała wiedzieć co się tutaj dzieje, czyj zapach miała, dlaczego czarodziejka patrzyła na nią w ten sposób i dlaczego Seth,  pomimo tego że nie ufa obcym, podlecial do drzewca z taką otwartością - Czy możecie wyjaśnić mi, co tutaj się dzieje?  Skąd znasz mój zapach? A ty, dlaczego tak mi się przygladasz?

Na początku,  nie zwróciła na niego uwagi, wytarła miecz w białą lnianą bluzkę i schowała go do pochwy,  dopiero gdy podszedł i pochylił się nad nią,  dokładnie mu się przyjzala, tak, Humanoidalne drzewo,  drzewiec czy jakoś tak okreslala to jej matka,  gdy opowiadała jej historię o stworzeniu z którym podrozowala. Elliri nigdy nie wierzyła w istnienie czegoś takiego, aż do dzisiaj, do czasu gdy go zobaczyła. 
Tak jak uczyła ją matka, zachowała szacunek i spokój,  tylko w ten sposób mogła wyjść z tego cało,  a zresztą,  stworzenie które stało przed nią,  tak jak ona było dzieckiem ziemi, jej najukochańszym stworzeniem,  w odróżnieniu od tych, którzy już leżeli martwi.
-ceádmil essea Elliri
Przedstawiła się płynnie w starszej mowie , uśmiechając się do stworzenia
-essea seidhe

Pędziła szlakiem przed siebie, jak zwykle bez celu, był tylko szlak i tylko on, gdzieś tam może i czekało jakieś towarzystwo,  ale aktualnie nie miało ono znaczenia , była tylko ona, ona i szlak.
Nagle w swym szaleńczym galopie usłyszała odgłosy walki dochodzące gdzieś ze szlaku przed nią.
-Trisst, chyba powinniśmy to zbadać - mruknela do czarnego wierzchowca,  jedynego towarzysza który zawsze, od dziecka był przy niej, jedynego który zawsze jej wysłuchał.  Popedzila galopem wzdłuż szlaku, ukrywając się w cieniu drzew, gdy dotarła do miejsca skąd dochodziły dziwne dźwięki,  to co zobaczyła przerosło jej najśmielsze oczekiwania.
Humanoidalne drzewo,  stało na środku szlaku bijąc wściekle gałęziami na wszystkie strony, niczym człowiek odtrącający natarczywe muchy, musiała zeskoczyć z siodła i zbliżyć się do szlaku aby dokładnie dostrzec z czym walczyła dziwna istota.
Wytężyła wzrok aby przebić się przez wściekłe,  rozmazane gałęzie, nie pozwalające zobaczyć nic co działo się przed nią .
Gdy jednak zobaczyła co się dzieje, zdjęła łuk z pleców i wyjęła strzałę z kołczanu.  Ludzie z siekierami atakowali humanoidalna istotę.
Wiedziała że szanse na wycelowanie w tym rozgardiaszu ma niewielkie, ale postanowiła spróbować,  naciągnęła cięciwę i wycelowała,  strzała przemknela pomiędzy gałęziami nawet ich nie muskając i wbiła się wprost w klatkę piersiową mężczyzny .

[Graak i Mesira w postaci Elliri witają ponownie, chyba wszyscy zdają sobie sprawę zdaje to oznacza kłopoty? ]

Gdy wróciła jej świadomość było już za późno,  prowadzili ją w łańcuchach i obdartych łachach wraz z innymi takimi jak ona. Nie pamiętała co tak naprawdę się wydarzyło,  nie miała pojęcia dokąd zmierza, nie wiedziała nawet kim tak naprawdę była i gdzie ją zlapano. Zastanawiała się czy powinna się odezwać,  szeptem zapytać współwięźnia dokąd ich prowadzą, czy zadanie pytania jest tak cholernie niebezpieczne jak się jej wydawało, w sumie, tylko brak odpowiedzi na to pytanie sprawiało,  że nadal nie otwierała ust.
Wlekła się wraz z innymi, w ciszy, czując że ciąży nad nią wizja rychłej śmierci. Wlekła się i próbowała cokolwiek sobie przypomnieć,  to jednak się nie udawało,  wszystkie wspomnienia, minione uczucia, wszystko co już się wydarzyło,  było osnute dziwnym, ciężkim woalem którego sama nie mogła podnieść.
A więc szła,  wciąż i wciąż,  nie rozglądając się,  patrząc tylko i wyłącznie pod nogi, szła aby odnaleźć zaginione wspomnienia... Nie, szła aby zginąć,  nawet ona zdawała sobie z tego sprawę. 
Noc zbliżała się do końca,  już wkrótce słońce miało ogrzać ziemię swymi ciepłymi promieniami, a ona czuła,  że marsz powoli dobiega końca.