Powstanie Świata Alwarus datuje się na 100 tysięcy lat przed pojawieniem się ras myślących....

Tyle mogę podać, dla osób, które byłyby zainteresowane. Reszta informacji zawarta jest już na grupie dla osób, które chciałyby spróbować się w pisaniu dziejów tj wojen, potyczek, zwyczajów, romansów, intryg i wielu innych składników fabuły oraz całej historii, jaka tworzymy my, gracze.
Wcielamy się w postać i ustawiamy się w sytuacjach, raz trudnych, raz łatwych i od nas tylko zależy, jak dalej potoczy się historia, kto będzie triumfatorem, a kto zostanie wdeptany w ziemię i zmieszany z błotem.
Kto się podejmie tego? Kto weźmie ster i jaki obierze kurs?
To już od was zależy!

https://www.facebook.com/groups/362029550661894/

Nastawało lato w Lyrii. Łąki podmiejskie, co zieleniły się już wiosną, teraz koszone były, jako że trawa długa już była, zaś zwierzęta gospodarskie jeść coś musiały. Na podgrodziu rozstawiano jak zawsze targ, aby rzemieślnicy i chłopi zażyli trochę zabawy w dzień przesilenia. Na ten dzień przewidziane były rozmaite atrakcje.
Król nie planował przebywać z ludem, jednak z kiesy królewskiej opłaceni byli sztukmistrze i kuglarze. Znajdowali się wśród nich rozmaici żonglerzy, połykacze ognia, a czasem i iluzjoniści, magami zwani, oni jednak czynili wyłącznie iluzję, która była nieporównywalnie mierna wobec magii magów z Kapituły i tych wolnych.
Zapowiadały się piękne uroczystości, toteż i służba wymykała się, by pomóc czasem, a także zwyczajnie obejrzeć, jak to trenują kuglarze. Wielokrotnie śmiali się z nich, bo ci na widok nieproszonych gości tracili takt, często dostając pałkami, którymi żonglowali w głowę lub w stopę. Wtedy podskakiwali groteskowo na jednej nodze, drugą masując w dłoniach.
Do połykaczy służba się nie zbliżała. Z ich namiotów non stop buchały snopy ognia, a naturalne instynkty nakazywały, by od ognia trzymać się z daleka. Mieli jednak do nich respekt, bo oni nie ginęli od ognia, a pluli nim, jakoby byli smokami.

Kronika Królewska
Ustęp : Midinváerne

Cahir Mawr Dyffryn aep Ceallach - Vicovarczyk na służbie Nilfgaardu, wnuk Gruffyda i Evivy, syn seneszala Ceallacha i Mawr, brat Aililla i Dherana.
W cesarstwie nosił tytuł grafa i mimo młodego wieku służył w oddziałach do zadań specjalnych.
Miał za zadanie pojmać księżniczkę Cirillę podczas oblężenia Cintry przez wojska cesarstwa, lecz jego misja zakończyła się niepowodzeniem. Popadł w niełaskę cesarza; na skutek poniesionej klęski i paru nieopatrznie wykrzyczanych słów kilka lat spędził w lochu. Dostał jednak kolejną szansę.
Po raz drugi miał podjąć próbę pojmania Ciri podczas przewrotu na Thanedd, lecz i tym razem jego starania zakończyły się fiaskiem (to właśnie wtedy Geralt po raz pierwszy darował mu życie). Popadł wówczas w całkowitą niełaskę cesarza i był oficjalnie poszukiwany przez Nilfgaard. Do imperium wysłał go, spętanego, Isengrim Faoiltiarna, lecz przypadkowo uwolnił go wiedźmin, gdy Cahira przekazywano z rąk havekarów w ręce nilfgaardzkich żołnierzy (wtedy Geralt drugi raz darował mu życie). Cahir ruszył za wiedźminem, gdyż chciał się do niego przyłączyć w celu odnalezienia Ciri. Ostatecznie udało mu się dołączyć do drużyny Geralta, zaraz po tym, jak wiedźmin uciekł z niewoli w cintryjskim obozie.
Przypadkowo uczestniczył w bitwie o most na Jarudze, dowodząc wraz z Geraltem częścią rejterujących oddziałów królowej Meve z Lyrii.
Raniony w głowę i trawiony gorączką Cahir wyznaje, że, podobnie jak wiedźmin, miewa sny o Ciri, tyko że w jego przypadku księżniczka występuje jako dorosła kobieta. Wtedy też Vicovarczyk przyznaje, że zakochał się w Ciri. Powodowany właśnie tym uczuciem zgodził się na zrealizowanie misji sprowadzenia Ciri do Nilfgaardu. Tylko w ten sposób miałby jakiekolwiek szanse na widywanie się z nią.
Zginął w potyczce z Bonhartem, podczas uwalniania Ciri z rąk Vilgefortza w cytadeli Stygga. Oddał życie, broniąc ukochanej.

Triss Merigold inaczej zwana Nieulekłą bądź Czternastą ze Wzgórza
Jest czarodziejką, uzdrowicielką dodatkowo ciska czarami obszarowymi
Niestety jest uczulona na amulety i różne rodzaje ziół, przyjaciółka Yennefer i Geralta
Zawsze wesoła,, uśmiechnięta, kasztanowe włosy nosiła rozpuszczone a dekolt zawsze był zasłonięty ze względu na rany odniesione podczas bitwy o Sodden
Była potężną czarodziejką

Witam i pozdrawiam