*Szczęki stwora rozwarły się wypowiadając szybko słowa które.....nie były zbyt dobrze wymawiane. Ponownie obłok zielonych zarodników wzniósł się w powietrze, a "twarz" zmieniła grymas złości na zaciekawienia i ostrożności. Po jego głowie przebiegła ruda wiewiórka, po czym czmychnęła na splot gałęzi na plecach drzewca, machając przy tym puszystą, rudą kitą. Olbrzym schylił się jeszcze niżej, tak bardzo że zrównał się swoją głową z twarzą elfki.*
MUFISZ JAK YLF, FALCZYRZ JAK YLF, JEZDEŚ TY YLF? BO NAFET PAHNIERZ JAK YLF.... JAK YLF KTUREGO ZNAM........

Na początku,  nie zwróciła na niego uwagi, wytarła miecz w białą lnianą bluzkę i schowała go do pochwy,  dopiero gdy podszedł i pochylił się nad nią,  dokładnie mu się przyjzala, tak, Humanoidalne drzewo,  drzewiec czy jakoś tak okreslala to jej matka,  gdy opowiadała jej historię o stworzeniu z którym podrozowala. Elliri nigdy nie wierzyła w istnienie czegoś takiego, aż do dzisiaj, do czasu gdy go zobaczyła. 
Tak jak uczyła ją matka, zachowała szacunek i spokój,  tylko w ten sposób mogła wyjść z tego cało,  a zresztą,  stworzenie które stało przed nią,  tak jak ona było dzieckiem ziemi, jej najukochańszym stworzeniem,  w odróżnieniu od tych, którzy już leżeli martwi.
-ceádmil essea Elliri
Przedstawiła się płynnie w starszej mowie , uśmiechając się do stworzenia
-essea seidhe

Gdy dziwna istota skakala po ludziach, była tym tak zaaferowana ze nie zauważyła ludzi zakradajacych się od tyłu,  z łukami i plonacymi strzałami. Elliri wiedziała jak to może się skończyć,  dlatego nim wielki mężczyzna wydał rozkaz wypuszczenia strzał,  ona była już między nimi z mieczem w dłoniach.
W jednej chwili, powietrze zdawało się zadrżeć,  gdy elfka cięła szybko, dokładnie wybierając miejsca, mężczyźni padali nim zdążyli zrozumieć skąd przyleci kolejny cios. Płonące strzały które miały lecieć w drzewca, uderzały w piasek i tam gasly. 
Elfka, nie pozwalała swoim ofiarom nawet krzyknąć, była szybka i lawirowała między nimi niczym motyl między kwiatami, zostawiając za sobą tylko smugę rozwianych białych włosów. 
Nie wiedziała dlaczego pomaga tej istocie, jednak wiedziała o co ona walczy, wolność lasu, za to Elliri była gotowa oddać życie. .. a zresztą, drzewiec walczył z Dh'oine, już za to, należał mu się szacunek

*Leciała.. Wysoko ponad drzewami, omiatała spojrzeniem miodowych oczu otoczenie. Badała. .- Ładna pogoda... -pomyślała i ruszyła w stronę szlaku. Słyszała dźwięki.. Dużo dźwięków.. Podleciała bliżej elfkii.. O kurwa, kojarzyła ja skąś.. Ale skąd?

Pędziła szlakiem przed siebie, jak zwykle bez celu, był tylko szlak i tylko on, gdzieś tam może i czekało jakieś towarzystwo,  ale aktualnie nie miało ono znaczenia , była tylko ona, ona i szlak.
Nagle w swym szaleńczym galopie usłyszała odgłosy walki dochodzące gdzieś ze szlaku przed nią.
-Trisst, chyba powinniśmy to zbadać - mruknela do czarnego wierzchowca,  jedynego towarzysza który zawsze, od dziecka był przy niej, jedynego który zawsze jej wysłuchał.  Popedzila galopem wzdłuż szlaku, ukrywając się w cieniu drzew, gdy dotarła do miejsca skąd dochodziły dziwne dźwięki,  to co zobaczyła przerosło jej najśmielsze oczekiwania.
Humanoidalne drzewo,  stało na środku szlaku bijąc wściekle gałęziami na wszystkie strony, niczym człowiek odtrącający natarczywe muchy, musiała zeskoczyć z siodła i zbliżyć się do szlaku aby dokładnie dostrzec z czym walczyła dziwna istota.
Wytężyła wzrok aby przebić się przez wściekłe,  rozmazane gałęzie, nie pozwalające zobaczyć nic co działo się przed nią .
Gdy jednak zobaczyła co się dzieje, zdjęła łuk z pleców i wyjęła strzałę z kołczanu.  Ludzie z siekierami atakowali humanoidalna istotę.
Wiedziała że szanse na wycelowanie w tym rozgardiaszu ma niewielkie, ale postanowiła spróbować,  naciągnęła cięciwę i wycelowała,  strzała przemknela pomiędzy gałęziami nawet ich nie muskając i wbiła się wprost w klatkę piersiową mężczyzny .

[Graak i Mesira w postaci Elliri witają ponownie, chyba wszyscy zdają sobie sprawę zdaje to oznacza kłopoty? ]